Choroby skóry u psa to jeden z najczęstszych problemów, z jakimi zgłaszają się właściciele zwierząt do gabinetu weterynaryjnego. Choć objawy są zwykle bardzo podobne, mogą mieć całkowicie różne podłoże. Jakie są najczęstsze psie choroby skóry?
Alergia u psów
Najczęściej za dolegliwości dermatologiczne odpowiadają różnego rodzaju alergie. Od zwykłej, bardzo powszechnej alergii pokarmowej, poprzez alergie środowiskowe, a kończąc na chorobie znanej jako APZS, czyli alergiczne pchle zapalenie skóry.
W przypadku alergii pokarmowej, leczenie polega przede wszystkim na ustaleniu diety eliminacyjnej, opartej na karmie monobiałkowej. Oprócz dermatoz mogą pojawić się również biegunki, wzdęcia i inne objawy ze strony przewodu pokarmowego. Nieco inaczej jest w przypadku APZS, który objawia się wyłącznie w postaci zmian skórnych. W wyniku ugryzienia przez pchłę dochodzi do kontaktu skóry zwierzęcia ze śliną pasożyta, który jest bardzo mocnym alergenem. W efekcie pojawia się uporczywy świąd, a pies stara się poradzić sobie z problemem drapiąc się i wygryzając sierść.
Leczenie APZS polega przede wszystkim na eliminacji pcheł z otoczenia i łagodzeniu objawów zapalenia skóry. Ze względu na uporczywe objawy zaleca się jednak profilaktykę, w postaci kropel lub obroży przeciwpchelnych. Pozwoli to również zmniejszyć ryzyko przyprowadzenia pcheł ze spaceru i zagnieżdżenia się ich w naszym domu.
Nużyca u psów
Kolejna powszechna psia choroba skóry, która ma podłoże pasożytnicze. Niewielkie roztocza umiejscawiają się w mieszkach włosowych powodując wyłysienia, łuszczenie się skóry, zaczerwienienie i stan zapalny. Pierwotną przyczyną nużycy jest osłabienie odporności, przeważnie w wyniku zarażenia pasożytami jelitowymi, alergii pokarmowej, silnego stresu lub niedożywienia.
Z tym problemem boryka się wiele psów schroniskowych, a także przedstawiciele niektórych ras predysponowanych, takich jak boksery, pinczery, buldożki francuskie czy dobermany. Schorzenie może dotknąć jednak każdego psa, który zmaga się z długotrwałym obniżeniem odporności. Leczenie polega przede wszystkim na zdiagnozowaniu i eliminacji pierwotnej przyczyny, a także łagodzeniu stanów zapalnych.
Świerzbowiec u psów
Choć świerzbowiec kojarzy się głównie z zaniedbaniem, w rzeczywistości wystarczy krótkotrwały kontakt psa z zarażonym czworonogiem, by zwierzę złapało tego pasożyta. Co więcej, może on przetrwać w środowisku nawet dwa miesiące, dlatego do zarażenia świerzbowcem może dojść również w sposób pośredni.
Samice pasożyta bytują w wierzchniej warstwie naskórka, drążąc korytarze i składając w nich jaja. W efekcie pojawiają się zmiany skórne, przede wszystkim w okolicach pyska, kończyn oraz brzucha. Na początku jest to rumień, jednak z czasem dochodzi do powstania strupków oraz wyłysień. Charakterystyczny jest również wariant uszny świerzbowca, który powoduje pojawienie się ciemnobrązowej, bezwonnej wydzieliny wewnątrz kanału słuchowego. Leczenie jest stosunkowo proste, jednak wymaga dokładnego odkażenia wszystkich miejsc, legowisk oraz przedmiotów, z których korzysta pies.
